Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Φροντιστήριων Μ.Ε. η ...συνέχεια

Μετά από δύο σχόλια (του sourotiri και της cook) και την αναλυτική ανάρτηση του πρώτου επί του θέματος, που αφορούσε σε προηγούμενή μου ανάρτηση σχετικά με την «Πλασματική ανάγκη των φροντιστηρίων Μ.Ε.» θέλω να επανέλθω με 3-4 παραδείγματα.

Παράδειγμα πρώτο: Έχω δύο ανίψια, από τον αδελφό μου, τα οποία δεν πήγαν φρ/ριο ή ιδιαίτερο ούτε ένα (1) λεπτό. Για να ‘μαι ειλικρινής, κάποτε δοκίμασαν ιδιαίτερο στην Έκθεση, αλλά δεν άντεξαν πάνω από ένα μάθημα. Γιατί είχαν συνηθίσει να μελετάνε μόνοι τους. Είχαν, φυσικά, εφοδιαστεί με πλήθος εξωσχολικών βιβλίων και βοηθημάτων και τα μελετούσαν. Τα δε βιβλία τους ήταν γεμάτα υπογραμμίσεις, παρατηρήσεις, σημειώσεις, ερωτηματικά. Έμαθαν να αναζητούν, να αναγνωρίζουν και να υπογραμμίζουν τα κυριότερα σημεία των κεφαλαίων. Έμαθαν να συμπληρώνουν τις γνώσεις που κατακτούσαν με βοηθητικές ή αναλυτικές παρατηρήσεις. Έμαθαν να κρατούν σημειώσεις-περιλήψεις των παραγράφων που διάβαζαν. Έμαθαν να αναζητούν μόνοι, αλλού -πιθανόν σε άλλα βιβλία- τις απαντήσεις σε απορίες και ερωτηματικά τους.
Φυσικά, τα πρώτα χρόνια της μαθητικής τους ζωής, είχαν τη στήριξη και τη βοήθεια των γονιών τους, οι οποίοι τυχαίνει και οι δύο να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και με τα απογεύματά τους ελεύθερα (μήπως τελικά, ένας από τους λόγους για τους οποίους γράφουμε τα παιδιά μας σε φρ/ριο είναι και αυτός, δηλ. το ότι δεν έχουμε εμείς οι γονείς ελεύθερο χρόνο ή δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας πρακτικά;). Όσο μεγάλωναν τα παιδιά και οι απαιτήσεις των μαθημάτων ήταν μεγαλύτερες από τις δυνατότητες των γονέων τους, τα παιδιά «αναγκάζονταν» να μελετάνε μόνα τους· αυτό δε, τους οδήγησε στην αναζήτηση της πηγαίας γνώσης. Θυμάμαι φορές που με e-mail απαντούσα σε -ελάχιστα ομολογώ- ερωτήματά τους σε θέματα Φυσικής (κάτι σαν …ιδιαίτερο δι’ e-αλληλογραφίας). Κουράστηκαν, «ίδρωσαν», κοπίασαν, πιθανόν σε κάποιες φάσεις να απογοητεύτηκαν αλλά …βγήκαν κερδισμένοι. Είχαν όλο τον χρόνο δικό τους. Δεν …χανόντουσαν κάπου ανάμεσα σε σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο. Εκμεταλλεύτηκαν το χρόνο τους οι ίδιοι, όποτε ήθελαν και όπως ήθελαν. Βγήκαν κερδισμένοι και οικονομικά αφού επιβάρυναν την οικογένειά τους μόνον εφάπαξ, για την αγορά βιβλίων. Βγήκαν κερδισμένοι διότι….
Το αποτέλεσμα αυτής της …μοναχικής τους άσκησης, εξάσκησης και μελέτης ήταν, η μεν ανιψιά μου να περάσει στο Οικονομικό Τμήμα του Παν. Αθηνών ο δε ανιψιός μου στο αντίστοιχο του ΟΠΑ. Εκεί συνέχισαν την ίδια τακτική -θα γνωρίζετε φαντάζομαι για τμήματα φρ/ρίων ή γκρουπ ιδιαιτέρων αποκλειστικά για φοιτητές- αλλά πλεονεκτούσαν έναντι των υπόλοιπων συμφοιτητών τους. Το τελικό αποτέλεσμα της οργανωμένης τους δουλειάς ήταν και η αντίστοιχη πρόοδός τους στο πανεπιστήμιο. Γιατί, μπορούσαν να ανταποκριθούν με σχετική ευκολία σε θέματα εξετάσεων τα οποία απαιτούσαν κριτική σκέψη, επίλυση ολοκληρωμένου προβλήματος και εργασιών· έτσι έμαθαν από τα μαθητικά τους χρόνια. Η ανιψιά μου ήδη είναι πτυχιούχος και αναζητεί την …τύχη της στον εργασιακό τομέα (γεια σου Χριστινάκι), ο δε ανιψιός μου έχει διακριθεί ιδιαιτέρως αφού επελέγη από καθηγητές του -προτού καν ολοκληρώσει τις προπτυχιακές τους σπουδές- να παρακολουθήσει μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στο ΟΠΑ (γεια σου Αλέξ παμμέγιστε). θα νοιώθει, φαντάζομαι, περήφανος ο Ισοκράτης διότι επαλήθευσαν το γνωμικό του «της παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς».

Παράδειγμα δεύτερο: Έχω δύο ανιψιές, από τη γυναίκα μου, στις οποίες έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σ’ όλο το γυμνάσιο (φυσικοχημεία και μαθηματικά), συνέχισα στο Λύκειο με τη Φυσική, ενώ στα υπόλοιπα μαθήματα Τεχνολογικής Κατεύθυνσης με επιλογή το 5ο πεδίο, δηλ. τα Οικονομικά, έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα. Δεν μπορώ να πω πως είχαν ιδιαίτερη κλίση στα θετικά μαθήματα, αλλά με τις πολλές επαναλήψεις τα κατάφερναν ικανοποιητικά. Φτάνουμε στην τελευταία τάξη και τα αποτελέσματά τους ήταν, με 17.500 μόρια η πρώτη και γύρω στα 17.000 η δεύτερη, να επιλέγουν και να πετυχαίνουν και οι δύο στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Παν. Μακεδονίας (γεια σου Ελίνα, γεια σου και σένα Ιωάννα ατελείωτη). Τα δε αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων στα Μαθηματικά και τις Φυσικές ήταν οικτρά, από 9,5 έως 12. Τους «ανέβασαν» τα άλλα μαθήματα της Τεχν. Κατ/νσης (ΑΟΘ, ΑΟΔΕ, Ανάπτ. Εφαρμ. σε Προγρ. Περιβ. και τα Μαθηματικά & Στατιστική της γενικής παιδείας) δηλ. στην ουσία, τα θεωρητικά μαθήματα. Άρα, σε τι τους βοήθησαν τα ιδιαίτερα στη Φυσική και Μαθηματικά; Μήπως για να γράψουν ...αξιοπρεπώς. Πιστεύω πως και μόνες αν τα διάβαζαν, θα τα κατάφερναν στο ίδιο, τουλάχιστον, επίπεδο.

Παράδειγμα τρίτο: τρεις μαθητές μου στο σχολείο, σε διαφορικές σχολ. χρονιές, οι δύο από οικογένειες καθόλου εύπορες και ο ένας λόγω οικογενειακής …ιδεολογίας. Δεν εγγράφονται σε φρ/ρια, αλλ’ ούτε σε ιδιαίτερα. Παρά μόνον, προσέρχονται στο σχολείο περιοδικά σε τμήματα ΠΔΣ για να λύσουν συγκεκριμένες απορίες. Οι δύο, διακρίνονται και ως άριστοι μαθητές, ο τρίτος όχι τόσον -και ο οποίος την πρώτη χρονιά δεν πέτυχε στη σχολή που ήθελε αλλά την πέτυχε με τη δεύτερη. Αποτέλεσμα, ο ένας περνάει σε στρατιωτική σχολή της επιλογής του -αν θυμάμαι καλά στη ΣΜΑ- και οι άλλοι δύο στο τμήμα Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας στη Λάρισα -αυτοί, οι οποίοι δεν ήταν και εύποροι. Ο ένας μάλιστα από αυτούς, είχε μόρια ...ιατρικής αλλά υπολόγισε τα χρόνια σπουδών, τα έξοδα και... Βλέπετε, είχε την ατυχία να μην έχει εύπορους γονείς.
Συμπέρασμα: Τι είχαν αυτά τα παιδιά που δεν τα είχαν οι συμμαθητές τους και τα κατέφεραν τόοοσο καλά; Κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο ή μήπως, προσγειωμένοι και ρεαλιστές όντες, έκαναν την ανάγκη φιλότιμο, έστρωσαν τον κώλο και τα κατάφεραν μόνοι;

Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα παραδείγματα από την …αντίπερα όχθη. Αυτά όμως τα γνωρίζουμε όλοι. Είναι οι περισσότερες των περιπτώσεων, όπου οι υποψήφιοι καίτοι παρακολουθούν σε φρ/ρια δεν πετυχαίνουν την πρώτη φορά και ξαναδίνουν εξετάσεις για πετύχουν. Είναι οι περιπτώσεις που δεν πετυχαίνουν καν τη βάση -πρόκειται δηλ. περί αδύνατων ή και ανεπαρκών μαθητών, οι οποίοι όμως, παράλληλα με το σχολείο παρακολουθούσαν και μαθήματα σε φρ/ριο.

Μήπως, τελικά, πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στα παιδιά μας, από τα νηπιακά τους χρόνια, για να τους διαβάζουμε παραμυθάκια, και αργότερα στα πρώτα τους τα μαθητικά για να τα βοηθήσουμε να μάθουν να διαβάζουν; Το κράτος, ίσως, καλά κάνει και διατηρεί και ενισχύει των θεσμό των φρ/ρίων -εκεί όπου βρίσκουν εργασία χιλιάδες άνεργοι- αλλά από την άλλη, πόσοι -και για πόσο- στ' αλήθεια αντέχουμε αυτό το κόστος;

4 σχόλια:

Sourotiri είπε...

Η συλλογιστικη σου ειναι λιγο επικινδυνη θα ελεγα. Χωρις να αμφιβαλλω επουδενι για την πραγματικοτητα των παραδειγματων που φερνεις, απλα σημειωνω οτι ως παραδειγματα, ο καθενας μπορει να φερει οτιδηποτε τον "βολευει".

Το καθε παιδι ειναι ξεχωριστο, αλιμονο. Το οτι καποια παιδια δεν πηγαν φροντιστηριο και πετυχαν ειναι σαφως αξιο θαυμασμου, αλλα οχι και ο κανονας. Επιμενω στην πεποιθηση μου οτι η δημοσια παιδεια σε μεγαλο της ποσοστο εχει κατεβασει κατω τα χερια και αφηνει τον ιδιωτικο τομεα να βγαλει τα καστανα απο την φωτια.

Δεν ειναι ολα τα παιδια ικανα ή εστω, δεν εχουν μαθει να κανουν αυτο που περιγραφεις στο πρωτο παραδειγμα φερειπειν. Οπως και να'χει, αυτο που θελω να πω ειναι οτι υπαρχουν δεκαδες "τυποι" παιδιων που θελουν ξεχωριστη αντιμετωπιση για να αποδωσουν το μεγιστο.

Εννοειται πως με κανεναν καθηγητη, σε κανενα σχολειο, σε κανενα φροντιστηριο και σε κανενα ιδιαιτερο δεν μπορεις να εχεις εξασφαλισμενη την επιτυχια, γιατι ο καθηγητης ειναι καθηγητης και οχι νευροχειρουργος που θα σου ανοιξει το κεφαλι και θα στα βαλει μεσα. Δεν ειναι ολα τα παιδια χαρισματικα, δεν τα παιρνουν ολα ευκολα τα γραμματα, και αυτο δεν αλλαζει.

Η τελευταια σου παραγραφος ειναι ολα τα λεφτα. Αν οι γονεις αφιερωναν περισσοτερο χρονο με τα παιδια τους, τα πραγματα θα ηταν πολυ, πολυ καλυτερα.

phlou...flis είπε...

@sourotiri: "Η συλλογιστικη σου ειναι λιγο επικινδυνη" μου λες αλλά δε ξεκαθαρίζεις για ποιον είναι απικίνδυνη.
Το ότι "η δημοσια παιδεια σε μεγαλο της ποσοστο εχει κατεβασει κατω τα χερια" συμβαίνει όντως όπως και σε όοοοοολα τα κομάτια της κοινωνίας μας.
Σωστά αναφέρεις πως "υπαρχουν δεκαδες "τυποι" παιδιων που θελουν ξεχωριστη αντιμετωπιση" αλλά πώς να τους αντιμετωπίσει εκείνο το ποσοστό των καθηγητών που θάθελαν να σχοληθούν σοβαρά μέσα σε πολυπληθή τμήματα;
Συμφωνούμε πως την κύρια ευθυνη φέρνουμε οι γονείς. Θέλω να ξέρεις πως δε μ' αρέσει να τα φορτώνω όοοολα στους άλλους, στην πολιτεία ας πούμε και πόσο μάλλον στα ίδια τα παιδιά.
Ευχαριστώ για τις επισημάνσεις και το διάλογο που άνοιξες

KitsosMitsos είπε...

Το ζητούμενο είναι αν επιπλέον υπάρχουν δάσκαλοι ικανοί που να μπορούν να διδάξουν τα παιδιά όχι "γράμματα" αλλά να αγαπούν το σχολείο και τη μάθηση. Γιατί η άρνηση ξεκινάει και από εκεί.

phlou...flis είπε...

@kitsomitso: ακόμα κι αν υπάρχουν, δύσκολα επιτυγχάνεται αυτό. Οταν από τα 2 ή 3 χρόνια της ζωής τους τα παιδιά ζουν μέσα σε "ιδρύματα" χωρίς την ικανή σε χρόνο παρουσία των γονιών τους, επόμενο είναι στα 15 και βάλε να τους απωθούν οι 4 αυτοί τοίχοι.
Γι αυτό θυμήσου το όταν γίνεις πατέρας!