Κύριε, ξέρετε ...δεν ακούω καλά

Πέμπτη πρωί στο σχολείο και σε κάποιο από τα διαλείμματα με επισκέπτεται στο γραφείο μου ένας μαθητής (ναι, είμαι από τους τυχερούς που έχω δικό μου γραφείο, δικό μου προσωπικό χώρο στο σχολείο μου μιας κι έχω εκεί ΗΥ με τον ΝΕΣΤΩΡα εγκατεστημένο -το πρόγραμμα μηχανογράφησης του σχολείου- του οποίου τυγχάνω χειριστής). Μου ζητεί να του αλλάξω το μάθημα επιλογής το οποίο είχε διαλέξει γιατί ανακάλυψε πως δεν είχε ενδιαφέρον. Του ανακοινώνω πως δεν μπορώ να δεχτώ την αλλαγή διότι η προθεσμία είχε λήξει -την 15η Οκτωβρίου- και προσπάθησα να τον πείσω για το ορθόν της πρώτης του επιλογής. Διαπίστωσα, στη συνομιλία μας- πως δεν με άκουγε και πως έπρεπε να επαναλαμβάνω τις φράσεις 2 ή 3 φορές (να σας ομολογήσω πως δεν τον κοιτούσα κατάματα μιας και ήμουν απασχολημένος με τα χαρτιά στο γραφείο μου). Το θεώρησα προσβλητικό· να μου ζητάει κάτι και ταυτόχρονα να μη δίνει σημασία και στα λεγόμενά μου. Γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος του, ανέβασα λίγο τον τόνο της φωνής μου -τι σκατά …καθηγητής είμαι άλλωστε- του μίλησα επιτιμητικά και όταν τέλειωσα τον …εξάψαλμο μου, μου απαντά χαμηλόφωνα «ξέρετε κύριε, δεν ακούω και τόσο καλά, έχω πρόβλημα στο δεξί αυτί μου». Τι ήταν να μου το πει. Ένοιωσα πως άνοιξε η γη και με κατάπιε. Ένοιωσα πως το ταβάνι έπεσε στο κεφάλι μου. Ένοιωσα ρεύμα 2.000 βολτ να διαπερνά το κορμί μου. Μόλις ήρθα στα σύγκαλά μου, ψέλλισα κάτι σαν …συγγνώμη και ξαναμιλήσαμε, κοιτώντας τον στα μάτια. Τον ρώτησα αν ενημέρωσε τον δ/ντη σχετικά με το πρόβλημά του, μου είπε πως δεν γνώριζε πως και αν θα έπρεπε να το είχε κάνει και του ζήτησα την άδεια να ενημερώσω εγώ τη δ/νση. Του υποσχέθηκα δε να ξαναπεράσει την επομένη για το θέμα που έθεσε κατ’ αρχή, αυτό της αλλαγής μαθήματος, αφού το κουβεντιάσω με τη δ/νση.
Ενημέρωσα τη δ/νση σχετικά με το πρόβλημα ακοής του μαθητή και η δ/νση κάλεσε τους γονείς του. Την επομένη μας επισκέφθηκε η μητέρα του, ακολούθησε συζήτηση με το δ/ντη προκειμένου να εξετάσουν τις δυνατότητες που υπάρχουν για την καλύτερη αγωγή του μαθητή και την ομαλότερη φοίτησή του. Ενημερώθηκαν σχετικά και οι διδάσκοντες καθηγητές και το πρόβλημα οδεύει προς τακτοποίηση.

Γιατί προχώρησα σ’ αυτή την ανάρτηση; Για να καταδείξω πόσο σχετικοί ήμαστε οι καθηγητές και γενικότερα οι δάσκαλοι σε θέματα ψυχολογίας, παιδοψυχολογίας, παιδαγωγικών και των σχετικών περί την εφηβεία επιστημών. Ήμαστε τελείως άσχετοι γιατί ποτέ κανείς –ούτε στα πανεπιστήμια- μας εκπαίδευσε σ’ αυτά, γιατί ποτέ κανείς μας έκανε σχετικά σεμινάρια επιμόρφωσης, γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να διαβάσουμε σχετικά. Και αν ο συγκεκριμένος μαθητής δεν είχε το θάρρος να μου πει πως δεν ακούει, πιθανόν να τον έδιωχνα από το γραφείο μου, χωρίς να πάρω μυρωδιά για το πρόβλημά του. Κανείς από τους διδάσκοντες δε θα ασχολούνταν μαζί του, θα είχε την ίδια κακή και αρνητική αντιμετώπιση από όλους μας.

Μερική ευθύνη φέρουν και οι γονείς, οι οποίοι δεν ενημερώνουν το σχολείο σχετικά. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ενώ ενημερώνουν, αντιμετωπίζουν την αδιαφορία εξ ημών (κάτι που εξομολογήθηκε η μητέρα του μαθητή στο δ/ντη). Ελλιπώς μορφωμένοι σε σχετικά θέματα οι δάσκαλοι ή αδιάφοροι σε ορισμένες περιπτώσεις, διστακτικοί προς ενημέρωση οι γονείς, διστακτικότεροι αυτών τα ίδια τα παιδιά. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τους εντιμότατους Υπουργούς της Παιδείας, οι οποίοι φιλοδοξούν να αφήσουν το στίγμα τους στην Παιδεία. Να στοχεύσουν την παιδεία στα ίδια τα παιδιά (στις ανάγκες τους, τις ικανότητες και τα μειονεκτήματά τους), στους δασκάλους τους (σε μόρφωση και επιμόρφωσή) και όχι στις …μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών.