Το δέος των καθηγητών μπροστά στον Η/Υ

Διάβασα, Είδα, 'Ακουσα, 'Εζησα και 'Εγραψα: αφορμή πήρα από τον τύπο

Τέσσερις στους έξι δασκάλους δεν έχουν επαρκή γνώση των νέων τεχνολογιών και το διαδίκτυο, ενώ και οι υπολογιστές στα σχολεία είναι λίγοι.

Με αφορμή το άρθρο του τίτλου του δημοσιεύματος σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες για ένα Πρόγραμμα Επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών της χώρας στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνιών (ΤΠΕ).
Εδώ και μερικά χρόνια (από το 2005), Το ΥΠΕΠΘ υλοποιεί ένα πρόγραμμα Επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας στην Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ). Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ένα συγκεκριμένο και υποχρεωτικό αριθμό ωρών παρακολούθησης –ομολογουμένως υπερβολικά μικρό σε σχέση με τον όγκο της …διδακτέας ύλης- των ενδιαφερομένων εκπαιδευτικών και στη συνέχεια ακολουθεί η Φάση της Πιστοποίησης στη χρήση των ΤΠΕ. Ο σκοπός της παρούσας ανάρτησης δεν είναι να περιγράψω τις δύο φάσεις (Επιμόρφωση και Πιστοποίηση) αλλά να σημειώσω κάποιες αδυναμίες, επισημάνσεις.
Το επίπεδο των επιμορφωτών δεν είναι πάντοτε το καταλληλότερο. Διδάσκουν –μετά από προκήρυξη θέσεων- εκπαιδευτικοί απόφοιτοι τμημάτων πληροφορικής των ΑΕΙ ή ΤΕΙ που έχουν διαπιστωμένη γνώση αλλά και άλλοι, άλλων ειδικοτήτων, οι οποίοι με κάποιες ώρες επιμόρφωσης στην πληροφορική, κατέχουν το …πτυχίο και την επάρκεια (μεγάλη πληγή του εκπαιδευτικού συστήματος). Σ’ αυτή τη φάση έχουν παρεισφρήσει και ιδιώτες μέσα από ΚΕΚ οι οποίοι αναλαμβάνουν προγράμματα υλοποίησης επιμόρφωσης (για όσους νομίζουν ότι ο ιδιωτικός τομέας έμεινε απ’ έξω από το δημόσιο χώρο).
Το περιεχόμενο της Επιμόρφωσης είναι …άπειρο. Έχει αρχή –η κλασσική εισαγωγή στο software και hardware- και καταλήγει… ή μάλλον δεν έχει κατάληξη. Τείνει προς το άπειρο. Αντίθετα οι ώρες επιμόρφωσης είναι αντιστρόφως ανάλογες της …διδακτέας ύλης. Έτσι, στη διάρκεια της Επιμόρφωσης, λέγονται –από τους επιμορφωτές- και ακούγονται πολλά –από τους επιμορφωμένους- με αποτέλεσμα να τα καταφέρνουν –στο δεύτερο στάδιο, αυτό της Πιστοποίησης- μόνον αυτοί που ήδη γνωρίζουν και χειρίζονται ΗΥ ή και αυτοί που είναι ιδιαιτέρως επιμελείς… Το επιμορφωτικό υλικό που μοιράζονται (δύο βιβλία με ένα CD) θεωρώ πως είναι αξιολογότατο.
Και φτάνουμε στη δεύτερη φάση, αυτήν της Πιστοποίησης. Εδώ, δυστυχώς –και το λέω με επίγνωση των λόγων μου- καταφέραμε εμεί οι εκπαιδευτικοί –όπως και άλλα πολλά, δυστυχώς- να καταστρέψουμε ότι καλό είχε να προσφέρει η όλη διαδικασία του προγράμματος. Οι εξετάσεις πιστοποίησης δεν είναι αξιόπιστες. Ο καθένας από τους επιμορφούμενους προσπαθεί -και βρίσκει(!)- κάποιον να τον βοηθήσει στη διαδικασία της …δοκιμασίας του. Και τα καταφέρνει. Αποτέλεσμα: όλοι –σχεδόν όλοι- να εισπράττουν την βεβαίωση πιστοποίησης, να εισπράττουν και το επίδομα των 600€ (το πρόγραμμα αυτό είναι επιδοτούμενο) και τέλος τέλος να εισπράττουν και το μισό –ή ένα, δε γνωρίζω επακριβώς- μόριο για την ενδεχόμενη βαθμολογική ανέλιξή τους. Δηλαδή καταλήγουμε σε μία πλήρη και εξευτελιστική ισοπέδωση.
Μπορώ, όμως, να επικαλεστώ μία δικαιολογία. Οι υπεύθυνοι, αναγνωρίζοντας τη μικρή όντως περίοδο της επιμόρφωσης σε σχέση με το περιεχόμενο των προς εξέταση θεμάτων, κάνουν τα …στραβά μάτια. Είναι όμως αυτή η απάντηση στο πρόβλημα;

Το συμπέρασμα λοιπόν του εν λόγω δημοσιεύματος ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: τέσσερις στους έξι δασκάλους δεν έχουν επαρκή γνώση των νέων τεχνολογιών και το διαδίκτυο, άσχετα αν φέρονται ως επιμορφωμένοι και πιστοποιημένοι. Και διερωτάται κανείς αν τελικά και γι’ αυτό θα πρέπει να φταίξει και πάλιν ο …Χατζηπετρής!