Από 2.000 ευρώ το πακέτο μαθημάτων στα φροντιστήρια

Πολλάκις γράφεται και τονίζεται πως επειδή στα δημόσια σχολεία δε γίνεται σοβαρή δουλειά -ή και καθόλου δουλειά- οι μαθητές είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα στο φροντιστήριο. Ειδικότερα η Γ’ λυκείου …προετοιμάζεται για τις πανελλήνιες εξετάσεις αποκλειστικά τα φροντιστήρια. Το φανερώνει η πληθώρα των φροντιστηρίων και η καθολική συμμετοχή των μαθητών σ’ αυτά. Το αποδέχτηκε η κοινωνία, ακόμα και οι γονείς που δεν έχουν την οικονομική άνεση ή που πιστεύουν πως το παιδί τους δεν είναι καλός μαθητής, νιώθουν την υποχρέωση να το εγγράψουν σε κάποιο φροντιστήριο. Την όποια επιτυχία τη χρεώνουν στο φροντιστήριο ενώ την αποτυχία στο σχολείο. Ας κάνουμε μια μικρή …υποχώρηση και ας δεχτούμε πως έτσι έχουν τα πράγματα σχετικά με τις …παροχές του σχολείου (ούτως ή άλλως η συμμετοχή στο φροντιστήριο είναι μία πραγματικότητα).

Αν λοιπόν το φροντιστήριο είναι ένα αναγκαίο κακό, θάθελα να διατυπώσω την εξής απορία: Για τις όποιες εξετάσεις στον ΑΣΕΠ, ακόμα και για τις εξετάσεις των εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ, γιατί οι υποψήφιοι παρακολουθούν φροντιστήρια ή κάνουν ιδιαίτερα; Ακόμα και για την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, ή για το Δικαστικό Κλάδο. Φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ καταφεύγουν σε φροντιστήρια -τα οποία έχουν δημιουργήσει ειδικά τμήματα για φοιτητές ή σπουδαστές- για να κατορθώσουν να περάσουν μάθημα ή μαθήματα. Αυτοί δε που έχουν μεγαλύτερη οικονομική άνεση τα …ακουμπούν κυριολεκτικά σε ιδιαίτερα μαθήματα. Εκεί που κάποτε ο φοιτητής έβγαζε χαρτζιλίκι του κάνοντας ιδιαίτερα, τώρα ο ίδιος πληρώνει για να του κάνουν φροντιστήρια. Αν μιλήσουμε για οικονομικά κόστη, θα τρομάξουμε. Ο διαγωνισμός για μια θέση στο Δημόσιο κοστίζει ακριβά στους υποψηφίους, καθώς τα «πακέτα» φροντιστηριακής προετοιμασίας στα σχετικά κέντρα (Κέντρα Ελεύθερων Σπουδών ονομάζονται συνήθως) αποτιμώνται τουλάχιστον 2.000-2.500 ευρώ. Τρία χρόνια και χιλιάδες ευρώ «χαμένα» μετράει απόφοιτος της Νομικής Αθηνών. «Ξεκίνησα την προετοιμασία ενάμιση χρόνο πριν βγει η προκήρυξη του διαγωνισμού•ναι μεν τελείωσα την ύλη νωρίς, αλλά τελικά μέχρι να δώσω εξετάσεις, είχα χάσει επαφή με το αντικείμενο. Το δε κόστος για το φροντιστήριο ανήλθε στις 2.200 αλλά καθώς ο ένας καθηγητής δεν ήταν καλός, οι περισσότεροι κάναμε και ιδιαίτερα. Τελικά, μου στοίχισε ο κούκος αηδόνι!»

Κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων στις Πολιτικές Επιστήμες, παρακολουθούσε, για τον πρώτο κύκλο των εξετάσεων, φροντιστήριο και πλήρωσε 1.100 ευρώ, για τον δεύτερο όμως έκανε ιδιαίτερα, το συνολικό κόστος των οποίων ξεπέρασε τα 3.000 ευρώ, όπως η ίδια αποκαλύπτει. Ακόμη και όταν δεν υπάρχει αίσιο τέλος, την αποτυχία δεν τη χρεώνουν στο φροντιστήριο. Τέτοιο επιχείρημα μας επισημαίνουν συχνά πυκνά και οι μαθητές μας που έχουν αποτύχει στις πανελλαδικές. Δε φταίει το φροντιστήριο, λένε, αλλά οι ίδιοι που δε διαβάζανε συστηματικά. Και δεν τολμάς να τους ρωτήσεις, «τότε γιατί πήγαινες σε φροντιστήριο;».

Πολλοί υποψήφιοι του ΑΣΕΠ υποστηρίζουν πως αυτά που διδάσκονται στο πανεπιστήμιο είναι πολύ θεωρητικά, στον διαγωνισμό όμως ζητούν πρακτικές γνώσεις εφαρμόσιμες και πως το κενό αυτό έρχεται να καλύψει το φροντιστήριο.. Δηλαδή το φροντιστήριο υποκαθιστά και αυτό ακόμη το πανεπιστήμιο. Αυτή η αντίληψη έχει περαστεί στο υποσυνείδητο των μαθητών, των φοιτητών, των υποψηφίων σε εξετάσεις γενικότερα. Την οποίαν τους έχουν περάσει οι καθηγητές των φροντιστηρίων. Κοιτάξτε τι γίνεται με τους μαθητές. Τα φροντιστήρια τους σέρνουν κυριολεκτικά από τη μύτη. «Σάββατα και Κυριακές δεν θα ξεκουράζεστε γιατί πρέπει να γράφουμε διαγωνίσματα επαναληπτικά» τους λένε και τα παιδιά υπακούουν. Τους πιπιλίζουν το μυαλό ότι δε χρειάζεται να διαβάζουν τα μαθήματα γενικής παιδείας, γιατί δε τους χρειάζονται και το αποδέχονται και το εφαρμόζουν. Στη Β’ τάξη λυκείου, μετά τα Χριστούγεννα τους «διδάσκουν» ύλη της Γ’ τάξης, οπότε στο μυαλό των παιδιών δημιουργείται ένα συνοθύλευμα …ύλης με απρόσμενα αποτελέσματα.

Τι είναι επομένως αυτό που φταίει, αυτό που ευθύνεται και οι μαθητές μας, οι φοιτητές και οι σπουδαστές και λοιποί υποψήφιοι εξετάσεων, σύρονται σε φροντιστηριακά μαθήματα, χάνουν πολύτιμες εργατοώρες, ξοδεύουν υπερπολύτιμα ευρώ; Φταίει άραγε το εκπαιδευτικό σύστημα, φταίει ο θεσμός των εξετάσεων, φταίει η νοοτροπία της κοινωνίας, φταίνε και οι ίδιοι που δεν έχουν επίγνωση των ικανοτήτων και δυνατοτήτων τους, φταίμε εμείς που δεν τα έχουμε μάθει να μελετάνε αλλά να διαβάζουν, φταίμε εμείς που τα έχουμε μάθει να τα βρίσκουν όλα έτοιμα; Τι είναι αυτό που δημιούργησε μια παράλληλη βιομηχανία παραπαιδείας και εκμετάλλευσης ελπίδας; Μήπως άραγε όλα αυτά αλλά και άλλα;