Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Παράδειγμα προς μίμηση


Ο Τζον Κάσας είναι ένα αγόρι 15 χρονών. Από νωρίς γνώρισε την αγριότητα της ζωής. Η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι τους στην πόλη Αρούμπα, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου που μαστίζει την Κολομβία. Μετακόμισαν στην πόλη Μέντελιν, σε μια περιοχή που θεωρείται βίαιη.
Έχασε όμως και τα δύο του πόδια σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δεν τα έβαλε όμως κάτω. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο βρίσκεται σε ένα κέντρο αποκατάστασης και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή. Στόχος του είναι λάβει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και να κερδίσει κάποιο μετάλλιο.
Αυτά για να τα διαβάζουν τα δικά μας καλομαθημένα παιδιά που ενώ όλα τους παρέχονται σε αφθονία, τους καλλιεργείται ταυτόχρονα και η ιδεολογία της ἥσσονος προσπαθείας. Ότι δηλαδή, δε χρειαζεται να προσπαθήσει κανείς για να πετύχει στη ζωή του. Αρκεί να είναι λίγο τυχερός, να είναι ...καπάτσος, να είναι ...μακρυχέρης. Αρκεί να είναι εξοικείωμενος στο μαύρο χρήμα και στο λάδωμα, στη ρεμούλα και στην αδιαφάνεια. Διότι στη σημερινή εποχή κυριαρχεί παντού η ηλιθιότητα και η μετριότητα. Διότι έτσι χωρίς κόπο κι ευφυία ή έστω στοιχειώδεις γνώσεις, όχι μόνον επιβιώνουν αλλά ...διακρίνονται. Ας αντιγράψουν το μικρό Τζον, ας είναι το πρότυπό τους. Γιατί αν περιμένουν από εμάς ...καήκανε. Γιατί, ΕΜΕΙΣ τους διδάξαμε τα πιο πάνω τα οποία κατακρίνω!
Πηγή: ζητώ ταπεινά συγγνώμη διότι έχασα την πηγή από την οποίαν άντλησα το παραπάνω θέμα. ΕΣΡ, Επιτροπή Πνευματικών Δικαιωμάτων και Επιτροπή Δεοντολογίας, σόρρυ!!

7 σχόλια:

Aquila είπε...

Καλησπέρα.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Εμείς στην προσπάθειά μας να δώσουμε στα παιδιά μας κάτι παραπάνω από αυτά που εμείς είχαμε, τα καλομάθαμε.
Εμείς είμαστε τα πρότυπα των νέων.
Βλέπω όμως ότι ένας σημαντικός αριθμός των νέων έχουν μια διαφορετική από μας οπτική της ζωής.
Και ελπίζω.
Εξάλλου ποτέ δεν είναι αργά.
Ούτε για μας.
Όσο ακόμα υπάρχουμε..

Ἅ λ ς είπε...

Εχετε απολυτο δικιο...Αλλα που να το βρειτε???
Μπορει εσεις να μας δωσατε καποια λαθος προτυπα μα κ εμεις δεν εχουμε λογικη να κρινουμε τι αξιζει κ τι οχι;;Αν δε βαλουμε το μυαλο μας να δουλεψει κ να κρινουμε τα προτυπα μας, δε θα παμε μπροστα...

σημ:το δικο μου κουνελακι ειναι πιο γλυκο απο της εικονας :))

phlou...flis είπε...

@Aquila: κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει να κάνουν και τα παιδιά αυτά

@EiRiNi: ναι πρέπει και οι δυο να κάνουμε κάτι

dyosmaraki1 είπε...

Αυτό που δεν διδάξαμε στα παιδιά είναι να πολεμούν με όπλα τα όνειρα, τη πειθώ, τη δημιουργία, το πείσμα και τα ιδανικά.
Ναι, δεν δώσαμε πρότυπα, μήπως όμςω και τα ίδια τα παιδιά το παρακάνουν μη δεχόμενα πρότυπα τα οποία ορίζουν ως στερεότυπα και αντιδρούν????
Καλημέρες πολλές (πολύ όμορφο το παράδειγμά σου)

dyosmaraki1 είπε...

ΥΓ. Ξέχασα, πολύ όμορφο και το new look στη φωτό
ΥΓ1. Τα κίτρινα γράμματα δεν διαβάζονται μήπως να έβαζες κάποιο άλλο πιο σκούρο χρώμα???

phlou...flis είπε...

@dyosmaraki: έτσι είναι, πετροβολούμε άλλους αντί εμάς. Δε ξέρω αν τα παιδιά μπορούν να κρίνουν και να αντιδράσουν. Δεν τους "αφήνουν" δεν τους "αφήνουμε" να το κάνουν.
Για την παρατήρησή σου: διορθώθηκα και για το λουκ, θένκσ

Marina είπε...

Είναι παρατηρημένο ότι όταν προσφέρεις τον ουρανό με τ' αστρα στα παιδιά, χάνουν την ικανότητά τους να προσπαθούν για να τον κερδίσουν..γιατί να κουρασθούν, νάτος και ο ουρανός, νάτα και τα αστέρια.. στο πιάτο.

Ενώ όσοι έχουν χάσει κάτι (υγεία, μέλος σώματος, μέλος οικογένειας),ή είναι διαφορετικοί (ομοφυλλόφιλοι, μετανάστες, δειλοί, δυσλεκτικοί κλπ), μαθαίνουν να παλεύουν για επιβίωση, για να σπουδάσουν, δουλέψουν, να γίνουν κάτι. Να ξεφύγουν απο τον ασφυκτικό περίγυρο ή να ξεχωρίσουν με τα ταλέντα τους.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι γονείς ή το εκπαιδευτικό κομμάτι στη τελική.