Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Απολογισμός 20 ετών


Καθηγητές Ελληνικού Δημόσιου Σχολείου προσέρχονται για ...μάθημα

Κλείνω 20 χρόνια στην Δημόσια Εκπαίδευση, από τότε που ξεκίνησα εργαζόμενος ως αναπληρωτής καθηγητής στο Λύκειο Λιβαδίου, στα ψηλά της Ελασσόνας. Πριν απ’ αυτά, εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα (φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα) και μπορώ –με την εμπειρία που απέκτησα- να κάνω έναν «απολογισμό» αυτών των 20 χρόνων. Η αναφορά μου θα είναι …εξειδικευμένη, στους διάφορους παράγοντας-συνιστώσες που κατά τη γνώμη μου επιδρούν και επηρεάζουν αυτό που ονομάζουμε Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, Ελληνική Παιδεία.
Ξεκινώντας από την Κεντρική Εξουσία, με τη γενικότερη παρατήρηση πως στο υπουργείο Παιδείας και στους διάφορους φορείς τους οποίους εποπτεύει και έχουν σαν αντικείμενό του τα περί την Παιδεία, κυριαρχούν άτομα που σήμερα είναι …έξω από την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί διοικούν κλεισμένοι μέσα στα γραφεία τους, σε μια εικονική πραγματικότητα την οποίαν ζουν, αφού χρόνια είναι μακριά από τα καθημερινά πράγματα της εκπαίδευσης, ή καθόλου σχετικοί με αυτήν. Ασχολούνται με «μερεμέτια» που αφορούν στο σχολείο, στο αναλυτικό πρόγραμμα, στο έμψυχο υλικό. Τους ενδιαφέρει κυρίως και ασχολούνται με τον τρόπο εισαγωγής των υποψηφίων στην ανώτατη εκπαίδευση. Τα 4 τα έκαναν 14, μετά 9, αργότερα 6 ή 7 και στο τέλος ποιος ξέρει, ίσως και …0. Γιατί, ενδιαφέρει πρωτίστως το πολιτικό κόστος, οι τοπικές προτιμήσεις και πιέσεις, και το πολιτικό στίγμα. Καμιά προσπάθεια για πραγματική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, καμιά προσπάθεια για να βγάλουν τον εκπαιδευτικό από το λήθαργο, καμιά προσπάθεια για ανάταση. Και σ’ αυτό …συμπαριστάμεθα όλοι οι παράγοντες, όλες οι συνιστώσες του προβλήματος·εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές.
Στη Διοίκηση-Ιεραρχία, μια κομματική ταυτότητα, μια κομματική δραστηριότητα με την απαραίτητη φωτογραφία δίπλα στον αρχηγό, κάποια αντικειμενικά μόρια και η περιβόητη συνέντευξη είναι ικανά για να τοποθετηθεί κανείς ψηλά. Η Διοίκηση αποτελείται από …πρωτοπαλίκαρα της εξουσίας. Ελάχιστες εξαιρέσεις για να σπάει το …σερί και να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Η ικανότητα, η αξιοκρατία, το χάρισμα, το ταλέντο μπαίνουν σε …τριτεύουσα θέση. Το κόμμα ξέρει να αμείβει τους …ικανούς, αυτούς που προσφέρουν –στο κόμμα φυσικά. Και αυτοί, ξέρουν να ανταποδίδουν, καταπατώντας ηθικές και υπηρετώντας την αδικία.
Ο ταλαίπωρος ο Κλάδος, σε κατάντια και μιζέρια βρίσκεται, χρόνια τώρα. Πολλές οι επικρίσεις που δεχόμαστε και όχι αβάσιμες· οι περισσότερες τουλάχιστον. Για ανικανότητα, για αδιαφορία, για αναξιοκρατία, για εκμετάλλευση, ακόμη ακόμη και για επικινδυνότητα. Το «κακό σπυρί» το γνωρίζουμε, το βλέπουμε μα δεν το εξορκίζουμε. Η οικονομική στασιμότητα και εξαθλίωση από τη μια και η απαξία της κοινωνίας, από την άλλη, μας …οδήγησε στα ιδιαίτερα και στη μιζέρια. Εξιλαστήρια θύματα νοιώθουμε, για όλη την κατάσταση περί την παιδεία και την εκπαίδευση, αλλά δώσαμε τροφή στους επικριτές μας. Βολευόμαστε με τις καταστάσεις, βουλιάζουμε μαζί τους και το τραγικό είναι πως δε διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποιο «χέρι βοηθείας» να μας ανασηκώσει από το τέλμα. Δεν είμαστε άμοιροι των συνεπειών που βιώνουμε. Στην αξιολόγηση αντιδρούμε παραθέτοντας επιχειρήματα και «επιχειρήματα». Ποιοι θα είναι αυτοί που θα με αξιολογήσουν, τι θα αξιολογήσουν την ικανότητα ή το έργο, τι επιπτώσεις θα έχει μια αρνητική αξιολόγηση και πολλά άλλα τέτοια …ερωτήματα. Μας βολεύει το χάος που επικρατεί. Και νοιώθουμε άνετα να βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Αφού ούτε κίνητρο για διάκριση υπάρχει, ούτε φροντίδα για επικείμενο έλεγχο. Ο μόνος λόγος για να συνεχίζεις, να μάχεσαι και να προσφέρεις είναι η αγάπη προς τα παιδιά, η αφοσίωση προς το αντικείμενο, η ελπίδα για το καλύτερο αύριο, ο πατριωτισμός
Με τον Συνδικαλισμό, άστα να πάνε. Οι συνδικαλιστές μας είναι υπηρέτες του κόμματος, είτε αυτού που κυβερνά είτε αυτών που βρίσκονται στην αναμονή. Οι πρώτοι σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις των δεύτερων, μέχρι ν’ αλλάξουν τα πράγματα και άρα οι ρόλοι. Ενεργούν σύμφωνα με τις επιταγές των «αφεντάδων» τους. Λίγο, ελάχιστα έως καθόλου τους ενδιαφέρει η εκπροσώπηση των συναδέλφων. Η αφεντιά τους, η προσωπική αναρρίχηση, τα κόμματα. Ο συνδικαλισμός έγινε όργανο προς τιθάσευση ή παρακίνηση των καθηγητών, ανάλογα με το κυβερνών κόμμα. Ιδιαίτερα μετά το ’90, μπήκε ταφόπλακα στο καθηγητικό συνδικαλιστικό κίνημα. Τα δίκαια του κλάδου, μπήκαν στην άκρη, οι ανάγκες του κόμματος σε πρώτη διάθεση. Οι συνελεύσεις είναι ολιγοπληθείς, οι αποφάσεις λαμβάνονται από μειοψηφίες ή μόνον από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ. Κλάφτα Χαράλαμπε. Κάποιοι έφτασαν και σε βουλευτικά αξιώματα!
Όλο το ενδιαφέρον των Γονέων-Κηδεμόνων στρέφεται στην προετοιμασία των παιδιών τους για απόκτηση, όχι γνώσεων απαραίτητων για τη ζωή τους, αλλά για την επιτυχή πρόσβασή τους στις ανώτατες και ανώτερες σχολές. Και την ευθύνη της προετοιμασίας την αναθέτουν στους φροντιστές. Το σχολείο το θέλουν για να …απασχολεί τα παιδιά τους τις πρωινές ώρες και να μοιράζει αφειδώς βαθμούς·α ναι, και να τυπώνει τίτλους σπουδών. Είναι πιεστικοί απέναντι στους καθηγητές τους σχολείου, αποδέχονται εύκολα τα …θετικά σχόλια του φροντιστή, τον εμπιστεύονται μέχρι …θανάτου. Όσο πιο πολλά τον πληρώνουν, τόσο πιο άξιο τον θεωρούν. Αναζητούν τον δημόσιο καθηγητή για ιδιαίτερο μάθημα και τον ευγνωμονούν ακόμα κι αν αυτός τους …πάρει το κεφάλι.
Τα φροντιστήρια χαρακτηρίζονται ως «παραπαιδεία» ή μήπως «παρά τņ παιδείᾳ» ή μήπως «υπεράνω παιδείας»… Πληρώνοντας, πολλάκις υπέρογκα ποσά, οι γονείς ικανοποιούν μια ψευδαίσθηση πως …εκπληρώνουν το καθήκον τους απέναντι στα παιδιά τους. Αναθέτουν την …παροχή της «γνώσης» στους ειδικούς τους είδους· τους φροντιστηριακούς δασκάλους. Αφού στο σημερινό λύκειο φοιτούν …υποψήφιοι πανελλαδικών εξετάσεων, τότε αυτό, ως επίσημη δημόσια υπηρεσία, παρέχει τίτλους σπουδών. Μοιραία, τον κύριο λόγο αναλαμβάνει το φροντιστήριο, προετοιμάζοντας τους μαθητές να …λύνουν ασκήσεις!
Στο παιχνίδι …μπαίνουν και οι γιατροί, μιας και ΟΛΑ τα παιδιά της Γ’ τάξης του λυκείου, μετά το Μάρτη –ορόσημο συνήθως το Πάσχα- «αρρωσταίνουν του θανατά». Και συμβαίνει μια συμπαιγνία από μαθητές-γονείς-γιατρούς-σχολείο με πλαστές βεβαιώσεις-διαγνώσεις για όλων των ειδών τις ασθένειες, τόσες και τέτοιες που κάνουν κάποιον τρίτο να διερωτάται, πώς τόσο …άρρωστα παιδιά είναι ικανά να δώσουν εξετάσεις και να συλλογάσαι πως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το σύνολο των εισακτέων "πάσχει" από κάποια ασθένεια. Αυτές τις πλαστές βεβαιώσεις τις φέρνουν οι γονείς στο σχολείο…, εμείς τις καταχωρούμε, το παιδί απουσιάζει ΜΟΝΟ από το σχολείο και όλοι γνωρίζουμε την αλήθεια. Μαθαίνουμε τους μαθητές να παρανομούν και ταυτόχρονα πώς να «κρύβουν» ή μπαλώνουν την παρανομία με «νόμιμα» μέσα. Και οι γιατροί, αφειδώς (και επί χρήμασι;) …διαγνώσκουν.
Τελευταίοι οι μαθητές, αυτοί που ίσως ευθύνονται λιγότερο για όλην αυτή την κατάντια που περιέγραψα. Δεν αγαπούν τη γνώση; Λάθος, ίσα ίσα που τη βρίσκουν παντού. Στην οθόνη της τηλεόρασης, του υπολογιστή ακόμα και των κινητών. Δεν αγαπούν το σχολείο; Σωστά. Αφού το νοιώθουν ξένο, κρύο, όχι δικό τους, εχθρικό. Τέσσερεις τοίχοι, περιορίζουν τη δράση τους, πνίγουν τις ορμές τους, συνθλίβουν τα όνειρά τους. Έχουν ανάγκη από συζητήσεις και όταν τους ανοίγεις κουβέντα για οποιοδήποτε θέμα τότε συμπαρασύρονται, συμμετέχουν ή και ακούνε με προσοχή. Όταν όμως αυτά γίνονται εις …βάρος του μαθήματος… Τα παιδιά είναι μπερδεμένα μα και κακομαθημένα. Όλα τα παιδιά είναι καλά παιδιά, καλοί χαρακτήρες –ακόμα και οι «κακοί» μαθητές- αλλά μπερδεμένα. Δίπλα τους θέλουν «ανθρώπους». Αλλά εμείς –γονείς, δάσκαλοι- πού να βρούμε …χρόνο με δαύτα; Στη διαδικασία προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις, λένε αντίο στην παιδική ηλικία, αντίο στον ελεύθερο χρόνο, αντίο στο παιχνίδι, αντίο στη ξεγνοιασιά, αντίο στον παιδικό έρωτα, αντίο… Ο έλληνας μαθητής χαρακτηρίζεται σαν ο πλέον σκληρά εργαζόμενος στην Ελλάδα. Ποιος; Ένα παιδί στην ηλικία των 16-17 χρονών. Αξίζει άραγε αυτός ο κόπος, αυτή η θυσία για την επίτευξη ενός στόχου –ή πολλών τέτοιων: πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, πτυχία ξένων γλωσσών, πιστοποίησης, μεταπτυχιακά..-, μόνο και μόνο για να μπει κανείς στη λίστα των ανέργων ή για να παραταθεί ο χρόνος μέχρι να «βολευτεί» κάπου, ακόμα και στη λίστα των ανέργων;
Δυσοίωνες βλέπω τις προοπτικές, κι ας είμαι ένας άνθρωπος που την αισιοδοξία την έχει σημαία, που το ποτήρι το βλέπει πάντα μισογεμάτο. Από πού να ξεκινήσω; Στα πανεπιστήμια γίνεται …χαμός. Τα τελευταία περιστατικά με τον ξυλοδαρμό καθηγητή και τους βανδαλισμούς, την καταστρατήγηση του ασύλου, την …ανάληψη αρμοδιοτήτων από τις φοιτητικές παρατάξεις, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Όσοι εισάγονται …εξάγονται (σε 4 ή 5 ή 15 χρόνια). Ακόμα και τα μεταπτυχιακά …μπάζουν. Εισροή ευρώ, άρα σε όλους χορηγούνται. Σε ΑΕΙ και ΤΕΙ στα οποία εισάγονται υποψήφιοι με χαμηλές βάσεις, το επίπεδο μαθημάτων …κατεβαίνει όσο δεν πάει άλλο πιο κάτω. Για να …επιβιώσουν όλοι. Το δημόσιο σχολείο υπάρχει ακόμη επειδή η φοίτηση είναι υποχρεωτική. Μόλις καταργηθεί, θα …συντηρούνται μόνο από παιδιά χαμηλών οικογενειακών εισοδημάτων. Τα υπόλοιπα θα παρακολουθούν σε φροντιστήρια και οι πλέον εύποροι στα ιδιωτικά σχολεία. Θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας, άρα …ποτέ δε θα καταργηθεί η υποχρεωτική φοίτηση στα σχολεία. Στα δημοτικά και νηπιαγωγεία, εκεί ακόμα πιστεύω πως γίνεται καλή δουλειά εκ μέρους των δασκάλων. Ο δάσκαλος, ακόμη κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στη συνείδηση του μαθητή, αλλά το υποχρεωτικόν της εννιάχρονης εκπαίδευσης, δυσκολεύει την μετέπειτα κατάσταση. Αφού όλοι υποχρεούνται να παρακολουθήσουν και να αποφοιτήσουν από το γυμνάσιο, άρα όλοι θα πρέπει να προάγονται. Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα, στο λύκειο δλδ. Κι εκεί αρχίζουν τα ζόρια.

Το Ελληνικό Σχολείο αντικατοπτρίζει την ελληνική κοινωνία και αφού η ελληνική κοινωνία νοσεί βαριά, άρα το ελληνικό σχολείο νοσεί κι αυτό. Από πού θα πρέπει να ξεκινήσουμε; Την κοινωνία να αλλάξουμε για να αλλάξει και το σχολείο ή το σχολείο για να αλλάξει και η κοινωνία; Σ’ αυτό, κανείς δεν παίρνει θέση, είτε διότι δεν μπορεί, είτε διότι δε θέλει. Το σχολείο υπάρχει για να ...απασχολεί χιλιάδες εκπαιδευτικό προσωπικό –να μην είναι άνεργοι- και δεκάδες χιλιάδες μαθητές –για να …παρκάρουν εκεί τις πρωινές ώρες όταν εργάζονται οι γονείς τους. Οι κατά καιρούς μεταρρυθμίσεις και «μεταρρυθμίσεις» δεν πρόσθεσαν ένα λιθαράκι στήριξης ή έστω …αντιστήριξης. Πειραματισμοί, εσωτερικές αλλαγές κυρίως στο εξεταστικό σύστημα αλλ’ όχι στο πραγματικό περιεχόμενο. Πρόθεσή τους, μας λένε, είναι η ενίσχυση του δημόσιου σχολείου και συνεπώς η κατάργηση του φροντιστηρίου. Αλλά το φροντιστήριο ζει, υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα. Ποτέ δεν πρόκειται να «καταργηθεί», ούτε με προεδρικό διάταγμα αλλ’ ούτε με ειδικό άρθρο στο Σύναγμα. Γιατί τότε οι χιλιάδες καθηγητές που εργάζονται σ’ αυτά τι θα κάνουν; Πώς θα ζήσουν; Η ανάγκη ύπαρξης των φροντιστηρίων είναι πλασματική. Ακόμη και χωρίς αυτά, στα πανεπιστήμια θα εισάγονται φοιτητές και σπουδαστές. Όχι όλοι, αλλά οι ικανότεροι. Κάποτε θα πρέπει να μεριμνήσουμε ΚΑΙ για τους ικανότερους. Οι άλλοι, οι λιγότερο ικανοί, ας ακολουθήσουν και άλλες επιλογές· Επαγγελματικά και Τεχνικά Λύκεια, εκεί όπου μπορούν να διαπρέψουν καλύτερα από όλους. Εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη. Αν η πολιτεία, φροντίσει το …αποπαίδι της -την Επαγγελματική & Τεχνική Εκπαίδευση- τότε αισιοδοξώ πως τα πράγματα για στο ελληνικό σχολείο θα καλυτερεύσουν. Για εμάς, για τα παιδιά, για τους γονείς, για την Ελλάδα. Μπορούν να υπάρξουν «καλύτερες μέρες» για το Ελληνικό Σχολείο, για την Ελληνική Παιδεία. Αρκεί να το θελήσουμε ΟΛΟΙ. Προσωπικά δεν με τρομάζουν ούτε τα φροντιστήρια, ούτε τα ιδιωτικά σχολεία μα ούτε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αρκεί να στηριχτούν κατάλληλα τα Δημόσια. Έτσι, για να κλείσω κάπως αισιόδοξα το κείμενο, το ποτήρι, αν το δει κανείς προσεκτικά, είναι μισογεμάτο. Από εμάς εξαρτάται αν θα γεμίσει ή αδειάσει! 'Οσο κάποιοι από μας αντέχουν να αντιστέκονται. Γιατί αν μας πάρει όλους ο κατήφορος, τότε ...κλάφτα Χαράλαμπε (στη θέση του ...Χαράλαμπου βάλτε "Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο").


ΥΓ. Αφορμή για τούτο το μακροσκελές άρθρο-σκέψεις-απολογισμό, μου έδωσε μια επιστολή συναδέλφου φιλολόγου σε Δημόσιο Λύκειο, που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα, μια κραυγή αγωνίας ενός καθηγητή, ο οποίος μετά από 30 χρόνια στην εκπαίδευση παραιτήθηκε-συνταξιοδοτήθηκε.

10 σχόλια:

dyosmaraki είπε...

Πολύ εκτίμησα την εκ βαθέως εξομολόγησή σου.

Οπως λες το δημόσιο σχολείο αντικατοπτρίζει την ίδια την κοινωνία μας. Συμφωνώ λοιπόν πως τα θέματα της κεντρικής εξουσίας και της διοίκησης και της ιεραρχίας στην παιδεία δεν θα λυθούν αν πρώτα δεν λυθούν τα γενικότερα προβλήματα που ταλαιπωρούν ολόκληρη την κοινωνία μας. Παρ΄όλα αυτά θα έλεγα πως πρώτα πρέπει να φτιαχτεί η παιδεία γιατί μόνο έτσι θα έχουμε ελπίδες πως οι αυριανοί πολίτες θα μπορέσουν να στήσουν μια σωστή κοινωνία. Παράλληλα όμως πιστεύω πως για να φτιαχτεί η παιδεία θα πρέπει να ενταχθούν οι αξίες των ανθρωπιστικών επιστημών σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι σήμερα στη εκπαίδευση. Καλή είναι η έμφαση στην οικονομική επιστήμη μα είδαμε που έφτασε η κοινωνίας μας εξ αιτίας αυτής της μονόπλευρης σκοπιάς : οι άνθρωποι ως υπέρτατη αξία να προκυνούν τον Θεό χρήμα!!!

Οσον αφορά τους εκπαιδευτικούς αν κρίνω από τις συγκεντρώσεις τους που διενεργούνται την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να κάνουν μάθημα τα παιδιά μάλλον θα τους χαρακτήριζα εγωκεντρικά άτομα (εξαιρουμένου του οικοδεσπότη του παρόντος blog...). Δείχνουν να μην είναι διατεθειμένοι να χαραμίσουν ούτε δευτερόλεπτο από τον προσωπικό τους χρόνο για τις συγκεντρώσεις τους. Ετσι πιστεύω δεν γίνεται δουλειά. Τα μεν παιδιά χάνουν από τη διδακτέα ύλη οι δεν εργαζόμενοι γονείς τρέχουν να βρουν άτομο να μαζέψει το παιδί τους από το σχολείο την ώρα που εκείνοι αναγκαστικά εργάζονται. Να πως δημιουργείται η αίσθηση πως οι γονείς "παρκάρουν" τα παιδιά τους στο σχολείο.

Τα παιδιά θα συμφωνήσω πως είναι πολύ μπερδεμένα, ίσως για αυτό να βγάζουν αυτή την κατήφεια και την μαυρίλα από την ψυχούλα τους. Εκτός όμως από τον γονιό θεωρώ πως είναι πρώτιστο καθήκον του παιδαγωγού να τα βοηθήσει να καταλάβουν πως εκτός από τα δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις και να τα βοηθήσει να αναπτύξουν την κριτική σκέψη έτσι ώστε να μην υιοθετούν άκριτα ότι τους σερβίρουν και να μην χειραγωγούνται. Από όσο μπορώ να γνωρίζω δεν είναι δύσκολο να γίνει αυτό (αν ο παιδαγωγός αγαπά αυτό που κάνει) ακόμη και μέσα από την ίδια τη διδακτέα ύλη.

Εχεις απόλυτο δίκιο όταν λες πως θα πρέπει όλοι να δουλέψουν μονιασμένοι για το καλό των παιδιών (αν αγαπούν τα παιδιά).

Διαφορετικά θα αρχίσουμε όλοι μαζί να τραγουδάμε το
"έλα βρε Χαραλάμπη...δεν την θέλω (την Δημόσια παιδεία) θα την πάρεις...ωρέ τι καμώματα είναι τούτα...με το ζόρι παντρειά"

ΥΓ. Εύχομαι να τα 35ετήσεις στη Δημόσια εκπαίδευση (αν εσύ το θες και παραπάνω)γιατί η εκπαίδευση έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν και σένα που να δηλώνουν πως αγαπούν τα παιδιά και να το εννοούν.

VAD είπε...

Κλεινω 30 χρόνια στην εκπαίδευση,
δεν ειμαι η Πετρούλα
και δεν τέλειωσα ακόμα:))),
αντέχω ακόμα γμτ τις αντοχές μου,συνυπογράφω ακομη μια φορά,εκλεκτέ συνάδελφε

Χρήστος Χαρακοπίδης είπε...

Αγαπητέ συνάδελφε,
Μαζί με τις πολλές μικρές ,πικρές αλήθειες που αναφέρεις στην εικοσάχρονη πορεία σου στη Δημόσια Εκπαίδευση αναφέρονται και πολλές μικρές πικρές υπεραπλουστεύσεις ή υπερβολές, που αδικούν κατάφορα την πλειοψηφία των συναδέλφων μας και δημιουργούν μια στρεβλή τελική εικόνα για τα ουσιαστικά αίτια της σημερινής κατάστασης της Δημόσιας Εκπαίδευσης , αλλά και για τους Εκπαιδευτικούς , που πιστεύω –τηρουμένων των αναλογιών-αποτελούν το πιο «έντιμο» κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα και στο «ιδιαίτερο» , που θεωρείται η Αχίλλειος πτέρνα της ηθικής του θα πρέπει να είναι άξιος δάσκαλος κανείς για να προτιμηθεί από τους γονείς-«εργοδότες». Δεν πληρώνει κανείς ιδιαίτερα σε καθηγητές που δεν έχουν «όνομα» στην πιάτσα.
Κάνοντας λοιπόν και εγώ έναν απολογισμό για τα 25 χρόνια υπηρεσίας στη Δημόσια Εκπαίδευση, υπηρετώντας τη απ’ όλες τις θέσεις, έχοντας και ένα (κατά τα γραφόμενά σου) επιπλέον κουσούρισυμπληρώνω ακόμη:
Ήμουν στο συνδικαλισμό από την αρχή της σταδιοδρομίας μου, παρών σε όλους τους αγώνες του κλάδου μας ο αφελής (όταν ακόμα τα δικά μου «αφεντικά» ήταν στο τιμόνι της εξουσίας απεργούσα για δύο σχεδόν μήνες στους μεγάλους αγώνες , επειδή ο βλάξ είχα την εντύπωση ότι αγωνιζόμουν για ένα καλύτερο Σχολείο, καθώς ανακαλύπτω ότι όσοι δεν είχαν «αφεντικά» τρελαίνονταν στο ιδιαίτερο. Αφιέρωσα και αφιερώνω άπειρες ώρες για τα κοινά μαζί με άλλους ελεεινούς συνδικαλιστές , υποτακτικούς άλλων «αφεντικών» ( διάολε η θέση του βουλευτή , του Δημάρχου , του Νομάρχη, κάποιου αξιώματος τέλος πάντων, που είχα στο μυαλό μου από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κοινά, θέλει πολλές θυσίες) . Αξίζει τον κόπο αγαπητέ μου να γίνεσαι Φιλιπινέζα του κάθε Φλούφλη , που έχει την άνεση να σου κάνει κριτική για κάθε σου δράση, αλλά ο ίδιος να φαίνεται σωστός και «ανεξάρτητος» , να διακηρύττει ότι πιστεύει στη Συλλογική δράση , αλλά να ενεργεί μόνο όταν κρίνεται συμφέρουσα γ’ αυτόν και την απαξιώνει συστηματικά, όταν δε συμφέρει. Δεν μας είπατε , συνάδελφε, πόσοι απ’ αυτούς , που δεν αναγνωρίζουν κομματικά «αφεντικά» συμμετείχαν σε οποιαδήποτε συνέλευση της τοπικής σας ΕΛΜΕ για να χαλάσουν τα σχέδια των κομματόσκυλων υποτακτικών, που τους αποκαλείτε συνδικαλιστές. (Αν και ανέκαθεν εκτιμούσα πολύ τα τσομπανόσκυλα γιατί κάνουν με συνέπεια ένα συγκεκριμένο έργο σε σχέση με τα αδέσποτα σκυλιά , που γλύφουν πρόθυμα το χέρι όποιου τα ρίξει ένα κομμάτι ψωμί και δαγκώνουν όποιον θεωρούν επικίνδυνο για τον εαυτό τους.)
Όντας Μαθηματικός υπολόγισα ότι κατά μέσο όρο σε μια ΕΛΜΕ 300 μελών συνδικαλίζονται περίπου 60 άνθρωποι. Με περίπου 100 ΕΛΜΕ στη χώρα έχουμε περίπου 6000 ανθρώπους. Αν υποθέσουμε ότι ανά 10 χρόνια έρχονται στο προσκήνιο άλλοι τόσοι , για τρεις δεκαετίες (μέχρι τη σύνταξη) υπολογίζω ότι γίνονται τουλάχιστον 18000 υποψήφιοι για τα αξιώματα ΜΟΝΟ από το χώρο των καθηγητών. Βάλε άλλους τόσους από τους δασκάλους πρόσθεσε και τους Πανεπιστημιακούς (που έχουν και προτερεότητα) και όλους τους άλλους συνδικαλιστές από άλλους χώρους , ε δε θα είμαστε 100000 άνθρωποι ; Που πάω ο Καραμήτρος!!! Τι πιθανότητα έχω να γίνω αξιωματούχος ο έρμος; Πήγαν στράφι τόσες χαμένες ώρες , τόσες θυσίες από τον προσωπικό μου χρόνο! Έχουμε 300 βουλευτές , 56 νομάρχες, άντε 1000 Δημάρχους, και 10000 (;) ακόμα αξιωματούχους , που θα αμείβονται για τις θέσεις που θα κατέχουν , σύνολο 12000 άνθρωποι συνολικά. Απ΄ αυτούς το 10% είναι Εκπαιδευτικοί δηλ.1200 κι αυτοί από πρόεδροι ΕΛΜΕ και πάνω.. Πιθανότητα για μένα 1,2% κι αν ακόμα μας έπαιρναν με κλήρωση !!! ( Βγάλε συγγενείς , φίλους, ανήψια, ξαδέρφια, κουμπάρους, κ.λ.π. , που θα βολευτούν χωρίς συνδικαλιστικά ένσημα , τότε τι μένει για μένα το δύστυχο;) 98800 μαλάκες με λίγα λόγια (μεταξύ αυτών κατά πάσα πιθανότητα και εγώ), που θυσιάσαμε τη νιότη μας μονομαχώντας με ανεμόμυλους σαν σύγχρονοι Δον Κιχώτες! Καλά να πάθουμε όμως!
Καλά που μου άνοιξες τα μάτια συνάδελφε! Από αύριο θα ψάξω κι εγώ για κανένα ιδιαίτερο να βολευτώ και άσε τους συνδικαλιστές κι αυτούς, που πιστεύουν ότι με συλλογικές δράσεις και οργανωμένα συνδικάτα μπορούμε να πετύχουμε κάτι, να κουρεύονται! Άλλωστε έχω κολλήσει τόσα ένσημα στα «αφεντικά» μου. Που ξέρεις μπορεί να μου «κάτσει» και κανένα βουλευτιλίκι! Στο κάτω κάτω της γραφής ασχολούμενος τόσα χρόνια με τα κοινά , χαλαλίζοντας τόσες ώρες για τους συναδέλφους , γνωρίζοντας τόσο καλά την τεχνική της τήρησης των εφικτών ισορροπιών της κοινωνίας που ζω, γιατί δηλαδή να μη δικαιούμαι το αξίωμα; Οι γιοί, τα ανήψια , οι κουμπάροι των νυν πολιτικών, που χρίζονται υποψήφιοι και εκλέγονται είναι πιο ικανοί ή οι διάφοροι τηλεοπτικοί ή αθλητικοί αστέρες ή αυτοί που μπορούν με τον «παρά» τους να αγοράσουν ότι θέλουν , ακόμα και τα αξιώματα;

Για τα υπόλοιπα:
Αν ενδιαφέρουν κάποια πονήματά μου για την ΠΑΙΔΕΙΑ :
ΤΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΛΟΥΜΕ;
http://2glor.blogspot.com/2008/11/blog-post.html
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
http://2glor.blogspot.com/2009/01/blog-post_30.html
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΑΓΚΑΛΟ
http://2glor.blogspot.com/2008/12/blog-post_8950.html

ή μια συζήτηση σχετική με το θέμα στο :

http://e-homosapiens.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

phlou...flis είπε...

Χαίρομαι για τις παρατηρήσεις και τα σχόλιά σου. Ναι, συμφωνώ πως πρέπει να ενταχθούν οι αξίες των ανθρωπιστικών επιστημών σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι σήμερα στη εκπαίδευση. 'Αλλωστε αυτό έπαθαν και στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, έδωσαν αξία στις τέχνες και ξέχασαν την ιστορία τους και έτσι ξαναγεννήθηκαν οι νεοναζί.
Μη ξεχνά πως και οι καθηγητές εργαζόμενοι είναι και με κάθε ευκαιρία που βρίσκουν λουφάρουν, όπως ΟΛΟΙ οι άλλοι εργαζόμενοι. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε οι ...πατριώτες. και δεν εξαιρείται από αυτό και ο γράφων.
καλή σου νύχτα.

phlou...flis είπε...

@Vad: και δε θα γίνουμε ποτέ ...Πετρούλες (φαντάζομαι). Αντε και καλή αφυπηρέτηση

phlou...flis είπε...

@Χρήστο: Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχολιασμό. Ποτέ μου δεν έγραψα -ή θα γράψω- για το σύνολο ενός κλάδου, παρά μόνο για εκείνα τα τμήματα ή άτομα τα οποία στηλιτεύω. Ετσι, δεν αναφέρομαι συλλήβδην κατά των συνδικαλιστών. Ούτε κατά των "συναδέλφων" γενικότερα. Με αδικείς αν θεωρείς ότι κατ' αυτό τον τρόπο έχω καταγράψει τις εμπειρίες μου. δεν είναι λίγοι εκείνοι, που δώσαμε αφορμές. Ναι, όταν μας επιλέγει ο γονιός για ιδιαίτερα, σίγουρα μας εμπιστεύεται. Αλλα ας μη ξεχνάμε και εκείνους τους "συναδέλφους" που εκβιάζουν τα ιδιαίτερα. και δεν είναι λίγοι, ίσως ούτε και πολλοί. Πάντως υπάρχουν.
Σίγουρα δεν κατασπατάλησες τα χρόνια και τον εαυτό σου ασχολούμενος με τον συνδικαλισμό. Υπάρχουν κι άλλοι σαν και σένα. Αλλά, όπως λες, πού πήγαινες ρε ...Καραμήτρο; Είναι πολλοί οι καλοί, οι περισσότεροι ίσως, μα έλα που χαρακτηριζόμαστε από τους κακούς. Αφού έτσι συνηθίζεται.
ΥΓ.1. Μια παρατήρηση, αν μου επιτρέπεις: στα τόσα γραφόμενά μου στάθηκες μόνο στο συνδικαλισμό.
ΥΓ.2. θα μελετήσω τα άρθρα που μου προτείνεις, σύντομα.

dyosmaraki είπε...

Φυσικά εκτός από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και οι κοινωνικές επιστήμες είναι πολύ σημαντικές για την διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.
Οσο για την εμφάνιση των νεοναζί στη Γερμανία δεν ευθύνονται ούτε οι τέχνες ούτε η έμφαση στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Εξ άλλου είναι γνωστό πως μέσα από τις τέχνες οι άνθρωποι μαθαίνουν και την ιστορία τους.

Οσο για τους καθηγητές εργαζόμενους προσωπικά ναι θα τους κρίνω πιο αυστηρά και θα έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις αφού το καθηγητηλίκι πέρα από ένα βιοποριστικό επάγγελμα είναι και ένα λειτούργημα.

Οταν λουφάρει ένας εργάτης και αντί για 20 βίδες την ημέρα βιδώσει 10 δεν έγινε και τίποτα. Θα βιδωθούν την επόμενη ημέρα.
Οταν λουφάρει ένας (η περισσότεροι καθηγητές) μοιραία χάνεται η ευκαιρεία για τον έφηβο να μάθει την ιστορία του και να διαμορφώσει μια υγιή προσωπικότητα. Τα χρόνια διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός νέου ατόμου περνούν ανεπιστρεπτί και δεν ξαναγυρνούν και ο παιδαγωγός (όπως και ο γονιός φυσικά) είναι απόλυτα υπεύθυνοι για αυτόν τον ρόλο.

Καλό βράδυ εύχομαι

Χρήστος Χαρακοπίδης είπε...

Φίλε phlou...flis,
Είμαι βέβαιος ότι σε αδικώ με όσα γράφω, γιατί η διαίσθησή μου λέει ότι είσαι ένας πραγματικά ευαίσθητος άνθρωπος σε θέματα παιδείας, αλλά ήθελα να αισθανθείς την ίδια αδικία που αισθάνομαι όταν στο μυαλό του καθενός οποιαδήποτε ενασχόληση με τα κοινά ανάγεται αυτόματα σε αναμονή ανταπόδοσης, λες και καθόμαστε όλοι εμείς για ώρες και γράφουμε και προβληματιζόμαστε μπροστά στον Η/Υ μας αναμένοντας κάποιο συγκεκριμένο όφελος απ' αυτή την ενασχόληση. Το ίδιο πράγμα είναι για τους περισσότερους ο συνδικαλισμός. Σαφέστατα και υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε (και το συνδικαλισμό) για ίδιο όφελος, αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτοί εξαφανίζονται μόλις γίνει η δουλειά τους. Στη συντριπτική μας πλειοψηφία αυθεντικά ψώνια είμαστε οι περισσότεροι , που πιστεύουμε ακόμα , ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο… Ό,τι ακριβώς κάνουμε αυτή τη στιγμή…

phlou...flis είπε...

@dyosmaraki: Τι ακριβώς σημαίνει λειτούργημα, δεν έχω καταλάβει, αν και όλοι το επικαλούνται. Με 1.300 ευρώ που παίρνω, όχι σκέψεις ...δηόσμιου λειτουργού μπορώ να έχω (όπως ένα δικαστής-λειτουργός), αλλά βιοποριστικό πρόβλημα (με 2 παιδιά πυ σπουδάζανε σε 2 μέρη). Αν μου το αναγνωρίζετε αυτό, πληρώστε με να απασχολούμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με αυτό, να μην έχω άλλες έγνοιες. Γιατί είναι εύκολο να "απαιτούμε" και να "κρίνουμε αυστηρότερα" αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ. Και όταν άρχισα αυτή τη δουλειά, από αγάπη και όχι για το ωράριο, ας πούμε. Και αν ακόμη συνεχίζω να παλεύω, πάλι οι αγάπη προς τα παιδιά με ωθεί και όχι η "απαίτηση" υμών τον γονέων καθώς και της Πολιτείας. Γιατί, αγαπητή μου (δεν τα γράφω από κακία παρά από πίκρα) ΝΟΙΩΘΩ ΜΟΝΟΣ σ'αυτή την πάλη!

ΥΓ. Στις σκληρές, ίσως, επικρίσεις μου, ποτέ δεν αναφέρομαι εκ μέρους όλων των καθηγητών (δεν είμαι και ούτε θέλω να είμαι, ο εκπρόσωπός τους) ούτε καταφέρομαι προς όλους τους γονείς.

phlou...flis είπε...

@Χρήστο: Αγαπητέ Χρήστο, τελικά μήπως είμαστε πολλοί αλλά ....μόνοι; 'Η μήπως έτσι θέλουμε να νομίζουμε. Γιατί τελικά φοβάμαι πως η κοινωνία δεν μας ...πάει!