Οι άνθρωποι βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου

Την Πέμπτη που μας πέρασε πήγα στη ΓΣ της ΕΛΜΕ Λάρισας που σκοπό είχε την ψήφιση ή καταψήφιση της εισήγησης της ΟΛΜΕ. Μια πρόταση για την πραγματοποίηση απεργίας διαρκείας από τη 1 Δεκέμβρη 2008 με τη μορφή των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων.
Η ΓΣ ξεκίνησε με 15 άτομα, (αργότερα αυξήθηκε ο αριθμός σε 50-60) και 3 στο πάνελ. Ο ένας ήταν ο Ειδικός Γραμματέας της ΟΛΜΕ, κλασσικός και βέρος συνδικαλιστής, πολιτικάντης. Εκκολαπτόμενος …πολιτικός. Ξύλινη γλώσσα, χοντρά αλλά κούφια λόγια, αοριστολογίες, αποφυγή παγίδων. Ατσαλάκωτος ο κος Ειδικός

Για να δούμε κάποια από τα αιτήματα …μας.

«Να καταργηθεί ο κλειστός αριθμός εισακτέων για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση και η βάση του «10». - Να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια σε όλα τα παιδιά». Για να έχουν κι αυτά τα παιδιά τη δυνατότητα να ανέβουν πνευματικά ή για να κατεβάσουν το επίπεδο των πανεπιστημίων; Αυτά τα παιδιά, σίγουρα κάπου αλλού τα καταφέρνουν καλύτερα. Ε, σ’ αυτό το …κάτι άλλο πρέπει να επικεντρωθούμε, να τους βοηθήσουμε να το αναπτύξουν και να το μάθουν καλύτερα.
«Όχι στην αξιολόγηση - χειραγώγηση των εκπαιδευτικών». Πολλοί λένε πως οι καθηγητές είναι ο μόνος κλάδος ο οποίος δεν αξιολογείται. Ίσως αυτό να είναι λάθος μιας και καθημερινά μας αξιολογούν οι μαθητές μας και κατά συνέπεια και οι γονείς τους. Αλλά και μια υπηρεσιακή αξιολόγηση κακό δε θα έκανε στον κλάδο. Αν σκεφτούμε και τις αξιολογήσεις -ή «αξιολογήσεις»- στις οποίες υπόκεινται οι άλλοι κλάδοι, δε βλέπω κανένα πρόβλημα.

Φυσικά είναι και άλλα αιτήματα. Αιχμής και σοβαρά, όπως η άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% τουλάχιστον του ΑΕΠ, η Σταθερή και μόνιμη εργασία στην εκπαίδευση – Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς μας, Πλήρης σύνταξη με 30 χρόνια εργασίας κ.ά.

Ο κλάδος, τα τελευταία χρόνια έχει απαξιώσει με την στάση του τους συνδικαλιστές και ιδιαίτερα τον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οι οποίοι συνδικαλιστές, παχύδερμοι όντες, είτε δεν το αντιλαμβάνονται είτε παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Αυτό της εξυπηρέτησης των κομμάτων στα οποία ανήκουν ή και της προσωπικής τους επιδίωξης. Της κομματικής αναρρίχησης. Σ’ ένα κόσμο που σήμερα, άσχετα από τις αιτίες, υποφέρει οικονομικά από την επέλαση αυτής της κρίσης, ζητούν από εμάς να απεργήσουμε και να …ενισχύσουμε τον κρατικό κορβανά. Η διαφαινόμενη αποτυχία αυτής της απεργίας δεν τους απασχολεί. Ποτέ δεν τους απασχολούσε. Γι αυτό μας έσερναν και παλιότερα σε παρόμοιες απεργίες με αποτέλεσμα ο κλάδος να …φάει γερούς μπάτσους, να γονατίσει και να μην μπορέσει από τότε να ξανασηκωθεί.
Οι καθηγητές δεν «υπακούουν» στις αποφάσεις της ΟΛΜΕ και η ΟΛΜΕ κωφεύει. Δεν έμαθε να ελίσσεται. Δεν έχει φαντασία στις επιλογές και τις προτάσεις της. Κι ενώ υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης και επανάστασης, περισσότερο ανέξοδοι για τους συναδέλφους αλλά και πιο πιεστικοί για τις κυβερνήσεις, αυτοί επιμένουν στις απεργίες. Για να μετράμε στο τέλος μονοψήφια ποσοστά συμμετοχής. Και να δίνουν το δικαίωμα στους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας να πανηγυρίζουν για τους «σώφρονες καθηγητές οποίοι δεν σύρονται από τις επιλογές της άφρονος συνδικαλιστικής ηγεσίας τους».

Κύριοι κύριοι της ΟΛΜΕ, ξυπνήστε και ακούστε τον κλάδο. Σας γυρίζουμε τις πλάτες κι εσείς χαμπάρια δεν παίρνετε. Σας φτύνουμε κι εσείς ανοίγετε ομπρέλες. Σας βρίζουμε κι εσείς χαμογελάτε και τα θεωρείτε κολακείες. Φυσικά η δικιά σας ύπαρξη οφείλετε στη δική μας συνδρομή. Εμείς σας αναδεικνύουμε κι εμείς θα πρέπει να κτυπήσουμε το κεφάλι στον τοίχο. Αλλά κάποτε θα το καταλάβουμε και τότε θα φάτε τα μούτρα σας.