Φορέστε ωτασπίδες (για να μη κουφαθείτε), κράνος (μπας και συγκρατήσουν τα μαλλιά σας για να μη καραφλιάσετε), γυαλιά ηλίου (για να μη στραβωθείτε) και… διαβάστε το παρακάτω.
"…Κύριο γνώρισμα της εποχής μας αποτελεί ο παραλογισμός που χαρακτηρίζεται από την υπερανάπτυξη του τεχνικού παράγοντα του πολιτισμού, που έρχεται σε αντίθεση με την υποβάθμιση του πνευματικού παράγοντα... ...Καθώς επίσης και ένα πλήθος άλλων χαρακτηριστικών που συνθέτουν το σύγχρονο πολιτιστικό και κοινωνικό πλαίσιο... ...Η προσπάθεια σφαιρικής καλλιέργειας της προσωπικότητας, διακατέχεται από έλλειψη κοινωνικότητας και αδυναμίας έκφρασης συναισθημάτων... ...Οι ταχύτατες εξελίξεις οδηγούν σε σκληρό ανταγωνισμό, ο οποίος διογκώνει την κοινωνική αλλοτρίωση... ...Η εποχή μας, η εποχή της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης, χαρακτηρίζεται από πολλούς ως εποχή των μεγάλων αντιφάσεων... ...Ο εθισμός σε ουσίες, έχει ως αποτέλεσμα την κατάλυση των πνευματικών χαρακτηριστικών του ατόμου και οδηγεί στην παθητικότητα και την ομαλοποίηση του ατόμου…".
Είμαι σίγουρος ότι χρειαστήκατε να το αναγνώσετε τουλάχιστον και δεύτερη φορά, γιατί με την πρώτη δε βγάλατε νόημα. 'Οντως, αν διαβαστεί ενιαία είναι μία ...ασυναρτησία. Τότε τί είναι και γιατί σας το παραθέτω. Να μην τα πολυλογώ, είναι αποσπάσματα από εκθέσεις-δοκίμια μαθητών, στην προσπάθειά τους να “διδαχθούν” την έκθεση, προετοιμαζόμενοι για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Είναι δηλαδή, κάποιες χαρακτηριστικές και πομπώδεις εκφράσεις, μονότονα επαναλαμβανόμενες. Η ικανότητα του μαθητή έγκειται στο να τις συνδέσει κατάλληλα με το οποιοδήποτε κείμενο-θέμα του δοθεί.
Αυτού του είδους η εκπαίδευση, θυμίζει “κονσέρβες” στα ράφια υπερκαταστημάτων. Ανάλογα με το μάθημα, το θέμα, το ερώτημα, αγοράζεις και ανοίγεις την κατάλληλη κονσέρβα. Η συνταγή παραμένει ίδια. Ημερομηνία λήξης -σε σχέση με τις κοσέρβες τροφίμων- δεν υπάρχει. Είναι κάτι σαν τις παγκόσμιες σταθερές που μαθαίνουμε στη Φυσική. Ανάμεσα στους εκθεσιολόγυς επικρατεί η τάση για τυποποίηση και αποστήθιση. Δηλαδή, μαθαίνουμε κάποια συγκεκριμένα σχεδιαγράμματα και αυτά ακουλουθούμε, μαθαίνουμε κάποιους προλόγους-κλισέ και γράφουμε αυτόν που ταιριάζει στο θέμα μας, αποστηθίζουμε συγκεκριμένες εκφράσεις-κονσέρβες και τις ...σερβίρουμε καταλληλα.... Η μία και μοναδική άποψη-αλήθεια-κονσέρβα, ο μαθητής καλείται να επιλέξει την «κατάλληλη» και να τη σερβίρει «γαρνιρίζοντάς» επιμελώς. Δηλαδή, τρικυμία στον εγκέφαλο εν αιθρία!
Φυσικά, κατανοητό είναι να υπάρχουν και οι «οδηγίες», ένας κώδικας, μία τεχνική γραφής κειμένων, για μαθητές. Όπως για παράδειγμα, η σαφήνεια και η καθαρότητα στη διατύπωση των ιδεών, ο επιμελημένος σωστά διατυπωμένος λόγος, η σωστή διάρθρωση του περιεχομένου, η επαρκής τεκμηρίωση των ιδεών με επιχειρηματολογία, η ορθογραφημένη αποτύπωση νοημάτων, καθώς και η καλή αισθητική εικόνα του γραπτού. 'Αλλο οι τεχνικές και άλλο η τυποποίηση. Πριν μερικά χρόνια, σε Βαθμολογικό Κέντρο Πανελληνίων (ή Πανελλαδικών, έχω χαθεί) Εξετάσεων είχαν διορθωθεί -και αν θυμάμαι με άριστα- καμιά εικοσαριά ...πανομοιότυπα δοκίμια Εκθέσεων μαθητών συγκεκριμένου Νομού. Η απόλυτη ... επιτυχία του συγκεκριμένου εκθεσιολόγου!
Ενδιαφέροντα βρήκα το κείμενο των Δ. ΦΥΣΣΑ καθώς και τις οδηγίες του Αλέξανδρου Γ. Αλεξανδρίδη.
2 σχόλια:
λοιπόν,επειδή ανήκω στην γενιά των δοκιμιακών εκθέσεων,τα σημερινά παιδιά(κλάσης 2000 και μετά)ευτυχώς που δεν ανήκουν σε αυτό το είδος γραφής.....θα υπήρχε πλήρης αποτυχία
ενάς παλιός Γ' δεσμίτης απόφοιτος της κλάσης '98.
@ανώνυμε: πόσο δίκιο έχεις!
Δημοσίευση σχολίου