Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια: Απαντήσεις και ερωτήματα

Διαβάζοντας, όπως συνηθίζω, φίλια ιστολόγιa @φίλων bloggers, έπεσα σε μία ανάρτηση του Φοίβου Νικολαΐδη με τίτλο «Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» -και αναφέρεται στην Κύπρο- στο οποίο δημοσιεύεται το άρθρο του κύπριου βουλευτή Αντρέα Θεμιστοκλέους - Μέλους της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής- με τίτλο: «Κύπρος – περιφερειακό κέντρο, όχι εκπαίδευσης, αλλά άγριας εκμετάλλευσης, εστία διασυρμού και πύλη λαθρομετανάστευσης
Δε θα αντιγράψω το άρθρο αλλά θα σας παραπέμψω σ’ αυτό. Είναι άκρως ενδιαφέρον και απαντά σε όσους υποστηρίζουν τα «οφέλη» από την ίδρυση τους, για τις «προσδοκίες» των νέων που φοιτούν σ’ αυτά, για τους «κανονισμούς λειτουργίας» τους που δεν υπάρχουν, για τις παραπλανητικές διαφημίσεις που χρησιμοποιούν για να ψαρέψουν πελατεία, για τις «διαδικασίες» πρόσληψης και τις «διαδικασίες» ανέλιξης του «διδακτικού» προσωπικού, για τους αλλοδαπούς φοιτητές που δεν τα επιλέγουν για τη φοίτησή τους και πολλές άλλες απαντήσεις αλλά και ερωτήματα.
Επισκεφθείτε το ιστολόγιο του
Φοίβου και θα ενημερωθείτε σχετικά.

ΥΓ. Εχω προβεί στη δημοσίευση του παρόντος και άρα στην επαναδημοσίευση της ανάρτησης του Φοίβου, προτού καν μου δώσει την έγκριση του. Ελπίζω να μη θυμώσει• ή τουλάχιστον να μη θυμώσει πολύ.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Κατάληψη σε Γυμνάσιο-Λύκειο για το γυμναστήριο

Διάβασα πριν λίγες μέρες στον τοπικό Τύπο πως οι μαθητές του σχολικού συγκροτήματος του Γυμνασίου–Λυκείου Φαλάνης προχώρησαν σε κατάληψη, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση του γυμναστηρίου και των τουαλετών. Οι μαθητές ζητούν την άμεση συντήρηση του κλειστού γυμναστηρίου που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω παλαιότητας. Oι συνεχείς ενοχλήσεις τόσο των μαθητών όσο και των καθηγητών προς τη Δημοτική Αρχή για την επιδιόρθωση των τουαλετών και του γυμναστηρίου δεν έφεραν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Έτσι, οδηγήθηκαν σε κατάληψη.



Στο γυμναστήριο, υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό πλήρης εγκατάλειψη (σπασμένα τζάμια, βρόμικες τουαλέτες, λάμπες που κρέμονται από την οροφή έτοιμες να πέσουν, αποθήκες βρόμικες χωρίς αθλητικά όργανα κ.λπ. Να σημειωθεί πως το κλειστό γυμναστήριο, που βρίσκεται στον αύλειο χώρο του σχολικού συγκροτήματος, ανήκει στο Δήμο Γιάννουλης και ο δήμαρχος έχει δεσμευθεί για τη συντήρησή του και σύντομα το έργο θα ξεκινήσει.



Να πω την αλήθεια, χάρηκα για την αντίδραση αυτή των μαθητών. Υγιής αντίδραση μου φάνηκε. Θα σκεφτείτε, ίσως, πώς είναι δυνατόν να …χαίρομαι όταν καταλαμβάνεται ένα σχολείο. Λοιπόν, ακούστε –εξάλλου το γνωρίζετε: ακόμα και για τα αυτονόητα, πρέπει να τα διεκδικούμε, πρέπει να αγωνιζόμαστε γι αυτά. Αν δε φωνάξουμε, κανείς δε μας ακούει. Το γνωρίζετε όλοι. Και αν δεν ακούνε εμάς τους μεγάλους, πόσο μάλλον θα ακούσουν τα παιδιά. Καλά κάνανε και προχώρησαν σε κατάληψη. Δε ζητούν παράλογα (θυμάστε, τις τετράγωνες τυρόπιτες και τα άλλα …περίεργα αιτήματα). Ζητούν και απαιτούν να ληφθούν μέτρα για τη σωματική τους υγεία, τη σωματική τους ακεραιότητα. Και οι …άλλοι, είναι υποχρεωμένοι να τα προσφέρουν. Κι επειδή δεν ακούν, καλά κάνουν τα παιδιά και τους τα φωνάζουν. Μπας και ακούσουν, μπας και ξυπνήσουν, μπας και κινητοποιηθούν. Γιατί, δυστυχώς, πάντα έτσι γίνεται. Μακάρι να μη χρειαζόντουσαν όλα αυτά. Αλλά όταν είναι αναγκαία, καλό είναι να γίνονται. Και πολλές φορές, τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Πέντε ξένες γλώσσες φέτος στα σχολεία

Διάβασα, Είδα, Άκουσα πως … πέντε (5) ξένες γλώσσες θα διδάσκονται από φέτος στα σχολεία. Πως για πρώτη χρονιά φέτος η Ισπανική γλώσσα θα διδάσκεται στα γυμνάσια και στα λύκεια όλης της χώρας, ως δεύτερη ξένη γλώσσα στη διδακτική ύλη παράλληλα με τη Γαλλική, τη Γερμανική και την Ιταλική. Πως ήδη τα Ιταλικά έχουν δείξει τη δυναμικότητά τους καθώς κατακτούν σημαντικό έδαφος στη σχολική ζωή, με μεγάλη συμμετοχή του μαθητικού πληθυσμού, ενώ και τα Ισπανικά προβλέπεται να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των μαθητών που θέλουν να ξεφύγουν από τις «κλασικές» επιλογές χρόνων στο σχολείο τους, οι οποίες είναι τα Γαλλικά και τα Γερμανικά.

Αναρωτιέμαι, στο σχολείο μου γιατί διδάσκεται μόνο μία, η Αγγλική; Και όταν οι μαθητές επιλέξουν –μέσα από τα μαθήματα Επιλογής- κάποια άλλη ξένη γλώσσα, γιατί το τμήμα αυτό συνήθως δε συγκροτείται (μιας και η αρμόδια Δ/νση Εκπ/σης δε διαθέτει ανάλογο καθηγητή για τη διδασκαλία της); Έτσι, με αυτή την πρακτική, οι μαθητές «διοχετεύονται» σε άλλα μαθήματα «Επιλογής». Μάλλον κουραφέξαλα, ή για να χρησιμοποιήσω μια πιο προσφιλή φράση «έπεα πτερόεντα». Όχι μόνο για τις …πέντε ξένες γλώσσες, αλλά και για τα μαθήματα «Επιλογής» που «δικαιούνται» να επιλέξουν οι μαθητές των τριών τάξεων του Λυκείου. Αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουν, τουλάχιστον στα λύκεια της χώρας. Το ωρολόγιο πρόγραμμα «δε χωράει» πολλά μαθήματα, δε «βγαίνει», πως το λέν. Φτάνουμε στα 7ωρα και 8ωρα με αποτέλεσμα τη σωματική εξάντληση των μαθητών και άρα την αποφυγή επιλογής αυτών των μαθημάτων. Οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης «τσιγκουνεύονται» στις προσλήψεις εξειδικευμένου εκπαιδευτικού προσωπικού για τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων (θεατρολόγους, σχεδίου, μουσικής, ξένων γλωσσών). Το αναλυτικό πρόγραμμα θέλει ανανέωση, ριζική μάλιστα. Θέλει περικοπή ή περιορισμό της ύλης σε κάποια μαθήματα και εμπλουτισμό με άλλα. Και όχι τσιγκουνιές. Η παιδεία είναι το ζητούμενο. Έχει παρανοηθεί από κάποιους ότι η Παιδεία είναι η μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη επένδυση που οφείλει να κάνει συνειδητά και υπεύθυνα ένα κράτος που προσβλέπει στο μέλλον. Ο Πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, τονίζεται από όλους. Παιδεία και Πολιτισμός πάνε μαζί, χέρι χέρι, καθοδηγώντας και διαμορφώνοντας αλλήλους. Γι’ αυτό και η σημερινή κατάπτωση του πολιτισμού.
Χρόνια μιλάμε για την υποβάθμιση της Παιδείας σε όλα τα επίπεδα. Ακούει κανείς; Εκλογές είχαμε, πολλά δεν ακούσαμε για Παιδεία και Πολιτισμό. Πότε επιτέλους ένα σοβαρό κράτος θα στηρίξει αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα της σωστής δημόσιας εκπαίδευσης των μελλοντικών Ελλήνων πολιτών; Εκτός κι αν ηθελημένα προτιμούν πολίτες άβουλους, χωρίς γνώση και κρίση, έρμαια στα κελεύσματα των εκάστοτε κυβερνητών.

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Πείτε μου, τι να παίξω στα παιδιά;

Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε τραγουδήσει κάποτε το…
«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά.
Μα ούτε και στους μεγάλους.
Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
και όλο φοβάμαι το αύριο.
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά.
Έτσι κι’ αλλιώς τα ξέρουν όλα
και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά,
όταν σχολνούν στις δύο η ώρα.
Ζούμε μέσα σ ένα όνειρο που τρίζει.
Σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας.
Μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος.
Μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιός μας ο μεγάλος κι’ ο μικρός.»
Το ηλικιακό δυναμικό του Συλλόγου Διδασκόντων στο σχολείο μου είναι μεταξύ 45 και 60. Ευτυχώς γιατί εδώ και δύο χρόνια έγινε μια μεγάλη …ανανέωση –μπορείτε να το φανταστείτε; Ευτυχώς που υπάρχουν και ελάχιστοι νέοι, κυρίως καθηγητές Πληροφορικής, Σχεδίου αλλά και οι πολύτεκνοί οι οποίοι διορίστηκαν στο Δημόσιο κάνοντας χρήση του σχετικού νόμου. Οι περισσότεροι νέοι διορίστηκαν με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Αλλά αυτοί βρίσκονται κυρίως σε σχολεία επαρχιακά. Γιατί τα σχολεία της πόλης, τα κεντρικά, έχουν …καταληφθεί από τις μεσαίες και μεγάλες ηλικίες. Αυτές που με το ένα πόδι είναι στην εκπαίδευση και με το άλλο… Όλοι οι παλιοί, διοριστήκαμε μέσω της περιβόητης επετηρίδας. Γυναίκες με βαμμένα μαλλιά, αναπόφευκτο λόγω ηλικίας. Άντρες με λίγα γκρίζα ή καθόλου μαλλιά. Με γυαλλάκια πρεσβυωπίας, με προβλήματα μέσης, αυχένα, κήλες… τα γνωστά προβλήματα της μέσης και άνω ηλικίας. Εκπαιδευτικό προσωπικό που μας χωρίζουν από τους μαθητές μας τρεις και τέσσερεις δεκαετίες, ενώ τέσσερεις και πέντε δεκαετίες από τότε που τελειώσαμε τις σπουδές μας στα πανεπιστήμια.

Όταν τοποθετήθηκα στο λύκειο αυτό στο οποίο υπηρετώ σήμερα, κάθε λήξη του σχολικού έτους ευχόμασταν καλή επιτυχία στα παιδιά των συναδέλφων μας που θα διαγωνίζονταν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Σήμερα ευχόμαστε για τους αρραβώνες τους, τους γάμους τους και συλλυπούμαστε για τους αποδημούντες γονείς τους. Και τώρα, μεσήλικες πια, καλούμαστε να βρούμε κώδικες επικοινωνίας με τους 12χρονους έως 17χρονους μαθητές μας. Υπό διαφορετικές συνθήκες ξεκινούσα στα 30 μου, ενώ άλλοι τυχερότεροι στα 25 τους. Νέος, γεμάτος ζωή, ενέργεια και πάθος, έτοιμος να προσφέρω στα παιδιά τις γνώσεις που αποκόμισα από τις σπουδές μου, να διδάξω το αντικείμενο μου. Φυσικά και οι τεχνολογικές συνθήκες ήσαν τελείως διαφορετικές. Πηγή γνώσης και πληροφόρησης ήταν μόνο ο δάσκαλος. Αλλά αυτό είναι άλλου …παπά ευαγγέλιο.
Σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς, νοιώθουμε κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, απαισιόδοξοι. Η υπομονή μας εξαντλείται γρήγορα, οι αντοχές μας μειώνονται, δεχόμαστε την επίθεση του ξανθού εκείνου γερμανού –αν θυμάμαι καλά από Alzhe… αρχίζει το όνομά του- και ξεχνάμε αυτά που χτες είπαμε. Οι μόνες κυρίαρχες συζητήσεις στα διαλείμματα μας είναι το συνταξιοδοτικό και οι προϋποθέσεις, ο μισθός και το ύψος του εφάπαξ, τα μικρά «καθαρματάκια» που μας κάνουν καθημερινά το βίο αβίωτο στις σχολικές αίθουσες. Χρόνο με το χρόνο οι αντοχές μειώνονται. Ζητάμε να κάνουμε την εφημερία μας στο όροφο γιατί δεν μπορούμε να ανέβουμε ή να κατέβουμε ορόφους, απαλλαγή από εξωδιδακτικά καθήκοντα, αρνούμαστε τη συνοδεία των μαθητών σε εκδρομές. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Με τα διδακτικά μας καθήκοντα τι γίνεται; Δύσκολα αποδεχόμαστε το καθετί «καινούριο» στην εκπαίδευση. Αντιδρούμε σε κάθε νεωτερισμό. Όχι γιατί είσαστε οπισθοδρομικοί αλλά γιατί «φοβούμαστε» το νέο. Εξάλλου ποιος έχει όρεξη να μάθει κάτι «νέο» αφού σε λίγα χρόνια αφυπηρετούμε; Πριν λίγα χρόνια, ένα από τα αιτήματα των καταλήψεων στα σχολεία ήταν και η ηλικιακή ανανέωση του εκπαιδευτικού προσωπικού.
Αλλά το κυριότερο είναι η επαφή με τα παιδιά. Φυσικά, γνώρισα πολλούς «ηλικιωμένους» που είχαν την επαφή αυτή, που ενέπνεαν. Όπως επίσης και πολλούς νέους με απαρχαιωμένα μυαλά. Άρα το πρόβλημα δεν η ηλικία, θα σκεφτείτε. Ένα από τα προβλήματα είναι και το ηλικιακό. Όπως τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα τα οποία μας κυριαρχούν. Και άλλα, πολλά ίσως.

Εδώ και ένα μήνα, είμαι σε μια τάξη, καθισμένος στην έδρα ή όρθιος στον πίνακα και διδάσκω –ή προσπαθώ προς τούτο- τα παιδιά μας, τα παιδιά σας. Πείτε μου σας παρακαλώ, …τι να παίξω στα παιδιά… Με εμπιστεύεστε;

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Παγκόσμια Μέρα Εκπαιδευτικού: Να ζήσουμε


Από το 1994 η Διεθνής των Εκπαιδευτικών, η UNESCO και κατ’ επέκταση οι ανά τον κόσμο εκπαιδευτικές οργανώσεις αλλά και οι επίσημοι φορείς της Εκπαίδευσης έχουν ορίσει την
Οκτωβρίου
κάθε χρόνου ως την Παγκόσμια Μέρα Εκπαιδευτικού. Η συγκεκριμένη μέρα ορίστηκε ως ανάμνηση της 5ης Οκτωβρίου του 1966, κατά την οποία συνομολογήθηκε μεταξύ της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) και της UNESCO το νομικό καθεστώς του εκπαιδευτικού. Είναι δε η μέρα αυτή μια ευκαιρία να υπενθυμίζεται ο σημαντικός ρόλος των εκπαιδευτικών στην παροχή ποιοτικής εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα.
Η Παγκόσμια Μέρα Εκπαιδευτικού 2009 έχει ως μήνυμά της: «Κτίζουμε το μέλλον: επενδύουμε στον εκπαιδευτικό τώρα!». Μόνο που εμείς φέτος δε γιορτάσαμε· ήμασταν σε υποχρεωτική άδεια λόγω των εθνικών εκλογών. Ας ελπίζουμε πως του χρόνου θα είμαστε στα σχολεία μας να το …γιορτάσουμε δεόντως.


ΥΓ. Για τους κακεντρεχείς: εκείνη την ημέρα ΔΕΝ έχουμε αργία!